Peperpot ,ltst gezam.etentje+hindoest.bedevaarts.

Ok, er staat nog niet veel. Voor we gisteren vertrokken wilde ik een stukje schrijven maar toen viel het internet uit. De laptop moest ik meenemen omdat Thérèse en Swa al 80 kg overgewicht hadden.

We zitten nu hoog en nat??? in Eindhoven/Veldhoven en dank voor jullie goedreis wensen, het heeft geholpen want we hebben een zeer voorspoedige reis gehad. Wel moe want we hebben niet kunnen slapen. Thérèse gaat proberen vanavond een stukje bij Peperpot te schrijven en anders Laura als ze uitgerust is of ik als ik een gaatje kan maken.

Groets, Luc.

Helaas hadden we problemen met internet. Had ik net een heel verhaal geschreven over de dag toen alles weg was. Echt balen, hierna ging er nog meer fout met het instaleren van foto's. Dus schrijf ik dit stukje met terugwerkende kracht.

Luc, Gerard en Therese gingen fietsen naar de brug en Pepperpot. Ik kon helaas niet mee omdat ik toch weer een fikse blaas/urineweg ontsteking heb. Gelukkig had ik van de chirurg preventief medicijnen gekregen. Maar hierdoor kon ik dus ook niet zwemmen in Cola kreek. Trouwens Therese, Luc heeft ook gezwommen. Moest ik even doorgeven.

Roland en ik zijn in plaats van te fietsen naar de andere kant van Paramaribo gegaan waar een super Mal zou zijn. En die was er inderdaad met de daarbij behorende prijzen. Echt voor de welgestelde Suri. Ook hanteerde ze drie koersen: de SRD, US $ en euro's. Echt handig. Na een uurtje hadden we het wel gezien en met de afgesproken taxi ons laten afzetten bij de Jeruzalem Bazar. Een kapmes gekocht (ongeveer 80 cm) en stoer verder gaan shoppen. Vandaag werd ik niet zo erg lastig gevallen als "normaal". Ik ging ervan uit dat dit kwam omdat het kapmes nogal op viel.
Roland heeft nog wat cadeautjes kunnen kopen. En ik had moeite om mijn geld kwijt te raken!
Want hoeveel slippers, tasjes en sieraden kun je kopen. Nou in dit geval dus veel. Het moest tenslotte op want de SRD kun je verder niet gebruiken.
Na pitstop gekeken hoeveel geld we nog hadden en tot de conclusie gekomen dat er in elk geval nog een juwelier bezocht moest worden.
Uiteindelijk was het me gelukt!Roland had er ook genoeg van dus gingen we op weg naar huis. Toch nog een aantal winkels binnen gegaan en 't shirt gekocht.
Onderweg kwamen we de rest van de kudde tegen. Ze waren allemaal moe en doorbakken! Samen even een broodje gehaald. Therese werd hierbij nog bevoeld aan haar broekzak. Waarschijnlijk om haar te rollen. Op dat zelfde punt in de stad hadden ze dat ook al geprobeerd bij Ans. Therese, Gerard en Luc gingen nog even naar het Ziekenhuis waar in elk geval Therese geboren is.
In de snerpende hitte naar huis gewandeld. Mijn kapmes maakte volgens mij niet meer zo'n indruk. Wat een herrie schoppers! En ze lopen allemaal leeg. Zullen wel een gaatje in hun hoofd hebben.
'S middags maar weer eens aan het zwembadje gehangen en langzaam aan proberen de koffers te pakken. Blijft altijd spannend of je alles wat je had en meer mee kunt krijgen.

's avonds wederom het moeilijke besluit nemen waar en wat gaan we eten. Cecillia wist nog een goed restaurant en besloten om met elkaar de laatste avond van ons (Roland, Luc en ik)door te brengen.

Maar voor het eten gingen we ( Therese en ik) eerst met Cecilia mee om naar, jawel, slippers te kijken. Dus naar een grote supermarkt van wederom Chinezen. Deze konden gelukkig wel Nederlands praten. Raar maar waar mijn kleine maatje hadden ze niet maar wel de maat van Therese. Toch raar. Chinezen hebben normaal toch kleine voeten.
Goed Therese blij en ik heb mijn verdriet weg proberen te nemen door in plaats van slippers maar vier vliegenmeppers heb gekocht.
Vreselijke kleuren, maar daardoor leuk. In de jaren zestig zag je die ook veel, maar zijn in Nederland niet meer te vinden.

Cecilia en Rudy hebben ons meegenomen naar een Indisch restaurant. Het was heerlijk en heel gezellig. Nog heel erg bedankt hiervoor.
Toen we terug kwamen heeft Rudy nog cd tjes gebrand met Suri muziek.

Helaas toen brak de laatste dag aan. Ik wilde in elk geval nog de crematieplek en tempel zien van de Hindoestanen. Het Bedevaartsoord Weg naar Zee. (hoe zou het komen?) Na een lange straat kom je bij de tempel en crematieplek. Therese en Gerard wilde wel met mij mee.
Zij gingen eerst nog langs de Sur Post om hun 80 kilo overgewicht op te sturen.
Na wat zoeken de goede plek gevonden om het te versturen. Goed ik denk wat leuke foto's te nemen van hen. Want Gerard was te druk dus iemand moet het doen.
Ik trok mijn toestel en voordat ik kon afdrukken kwam er weer zo'n opgefokte Creool aan geschreewd. Ik was ook niet in mijn hum dus deze ronde flink terug gemekkerd. Hij dreigen met het afpakken van mijn toestel. Nou dat moest hij eens proberen zei ik hem. Flink van me afgesnauwd en uiteindelijk vertrok hij. Maar ik had het helemaal gehad en mopperde nog wat tegen nog een medewerker. Ook andere Surinamers vonden het belachelijk. Zodra ze een uniform aan hebben voelen ze zich machtig. Is puur machtsvertoon! Ik had het helemaal gehad! Hier ga ik niet wonen!

Maar goed toen op weg naar de tempel. Het was alles wat ik verwachtte en meer. Ik was heel blij dat ik het nu gezien heb. Ook Therese had het niet willen missen. Veel vriendelijke mensen (hadden net een dienst gehad) die ons lekkere hapjes gaven en gewillig poseerde. Dit maakte weer een hele hoop goed!

Terug gekomen en toen was het toch echt tijd om ons te gaan douchen en te vertrekken. Ik moest op de valreep nog spugen (bijwerkingen medicijnen) dus ziek vertrokken. Van Cecila een handdoek mee en een plastic zakje en de taxi in.
Groetjes Laura

Voor de laatste der Mohanikanen(of zo iets), nog een voorspoedige reis terug. Hoop niet dat het vliegtuig te zwaar beladen is.

Tot binnenkort.

Ja, voor ons breekt ook het laatste uur aan. Wij gaan nog ff zwemmen, douchen en naar Zanderij. Onderweg stoppen we even Woodrow. Hij wil iets voor Jenay meegeven.
Luc bedankt voor je belletje. We zaten net bij Kersten waar Lau en ik ook gezeten hadden.
Tot gauw allemaal, doeiiiiiiiiiiiii

Hoi Therese en fam,
Wat een prachtige verhalen vanuit Su mijn swietie kondre, als ik het zo lees heb ik gelijk zin om er naar toe te gaan,maar zeker in groepsverband zoals ik het altijd ervaren heb, is Su (geboorteland ) een top land om te bezoeken en je vergeet even de sores van Europa !
Maar toch aan de ene kant blij als je terug bent,en kan je de dingen hier beter waarderen en ervaren zo kan je weer alles aan!
Je wordt er alleen maar sterker van!
In ieder geval ik heb genoten van jullie leuke en prachtige verhalen.
Ps: Gerard even tussendoor,heb je nog watzeepjes meegenomen voor je collectie ? je weet wel ,grapje !!!!
groetjes anita

We zijn terug. Om 7.15 geland maar door alle controles en de trein die niet reed pas om 11.15 thuis en koud dat we het hebben.

Welkom thuis Therese en Gerard. Ja die controles op Schiphol vielen ons ook tegen en voordat de koffers op de band stonden..... Maar goed we zijn gelukkig allemaal weer heelhuids terug. We spreken ons nog. Liefs en groets, Luc.

Fijn dat ook jullie weer veilig aangekomen zijn. Nu maar wachten op de kleren (overwicht) die nog onderweg zijn. Ik heb het ook nog steeds koud en hier is het dan nog warmer dan bij jullie.

Tot snel, groetjes, liefs Lau

Hallo allemaal nu weer,
Welkom thuis in het sombere, koude kikkerland! We hebben genoten van jullie verslagen en foto's, veel nieuw maar ook veel herkenning!
En ja, moe wordt je er wel van!
Zelf heb ik wel even tijd nodig gehad om af te kikken, maar het gaat op den duur wel weer.
Veel succes weer in het gewone leven en ik hoop de foto's en film (Gerard, jij hebt toch gefilmd?)ook nog eens life te kunnen zien. Wij moeten overigens zelf ook nog steeds een album maken en de film in elkaar zetten, dat laatste met name, kost wel even tijd. En werken kost veel vrije tijd, dus tel uit de mogelijkheden.

Tot gauw maar weer!

Groetjes,
Ymke

Hallo Therese en Gerard welkom thuis in het koude kikkerland erg he dat valt vies tegen hier die kou.Ben blij dat jullie ook veilig thuis zijn.Liefs en groetjes uit Nieuw Vennep.

Jammer dat je niet meer hebt meegekregen dat ik voor jullie een mail had gestuurd via Cecilia's mail.
Ik spreek jullie snel, hoop ik?

Liefs Lau

Laura, Rudy had verteld dat je een mail had gestuurd met het dringend verzoek warmte mee te nemen, maar helaas is dit door de douane afgepakt. Het spijt mij.
Vandaag zal ik proberen het verhaal en de foto's van Marienburg te plaatsen, maar Luc, jij zou over Peperpot schrijven.Ik ben het al weer kwijt; tenslotte ben ik véél ouder haha. Nog bedankt voor je attenties (sms-jes) en alle goede wensen.
Roland, heb je al ontdekt hoe we deze site voor onszelf kunnen bewaren?
Groetjes allemaal en bedankt voor alle leuke en lieve wensen en bedankt voor de gezellige tijd samen.

welkom thuis mensen in het grijze kille
sombere nederland. dank voor de mooie
foto's en grappige verhalen uit dat verre
suriname. nog een fijne week in almere-
buiten en tot gauw.
johannes

Hier het verhaal over Peperpot, want Gerard en ik hebben ook nog Marienburg te gaan.
Woensdag 24 okt. om half negen vertrokken. Luc, Gerard en ik op de fiets richting waterkant. Daar een korjaal gehuurd en ons met fiets en al naar de overkant laten varen. We fietsten over een landelijke zandweggetjes omdat we in het begin verkeerd waren gegaan en bij de brug uitkwamen. Onderweg zagen we een visser met een tjasnet en elke worp ving hij vissen en garnalen.
Onderweg kwamen we diverse leuke huisjes en tuintjes tegen en bij sommige huisjes hadden ze een hele kwekerij aan planten.
Het was heel erg warm en we hadden constant dorst.
Rond elf uur kwamen we bij Peperpot, een voormalig koffie en cacaoplantage, aan. We moesten ons bij aankomst melden maar er was niemand te vinden. We vroegen het aan een aantal mensen die aan het schoffelen waren en we mochten het terrein op zeiden ze. Prachtige oude gebouwen. De één werd nog bewoond, maar de ander was duidelijk in verval. We hebben ook langs de arbeiderswoningen gefietst en deze waren nog steeds bewoond. Ook de cacaovruchten zagen we aan de bomen, maar de hele plantage was overwoekerd. Ik heb nog een vrucht meegenomen maar die is inmiddels verschrompeld tot een vies rimpelig ding.
We hebben een andere weg terug genomen om wat meer te zien en een broodje te zoeken. Helaas lukte dit niet (zie Luc's teleurgestelde houding op de foto) en we besloten richting Wijdenbosch brug te fietsen. We vroegen aan een agent hoe we erop kwamen. Hij zei dat we de fiets over de railing moesten tillen en mompelde erachteraan, nauwelijks verstaanbaar, maar je mag er niet op lopen.
Wij dus toch op de brug. Hoe hoger we kwamen hoe groener Gerard werd. Hij had behoorlijk last van zijn hoogtevrees. Bovenaan de brug dronken we wat en namen enkele foto's maar een agent commandeerde ons dat we eraf moesten. Alle mensen die in de auto voorbij kwamen schreeuwden: niet springen hoor!!
Het schijnt dat zaterdag, toen wij op weg naar Zanderij waren, ook iemand gesprongen was.
We zijn naar het centrum gefietst op zoek naar broodjes en kwamen daar Laura en Roland tegen. Samen een broodjeszaak gezocht, maar ze waren helemaal niet lekker.
Laura en Roland liepen naar huis en wij gingen op zoek naar 'sLandshospitaal om foto's te nemen. Het zou achter de kathedraal moeten liggen, maar daar was het Vincentiusziekenhuis, een rk zkhs gerund door de nonnen.
Hier heeft Luc wat foto's van (misschien kan hij ze nog plaatsen). In dit ziekenhuis zijn JP, Frans en ik waarschijnlijk geboren.

's Avonds hebben we met Rudy, Cecilia en Rachel gegeten bij een indonesisch restaurant. Het was heerlijk. Toen Gerard wilde afrekenen bleek Rudy de rekening al betaald te hebben. Alsnog bedankt Rudy en Cecilia.

Donderdag 25-10 gingen Laura, Gerard en ik eerst op weg met een taxi om het overgewicht van 80 kg (ik laat ze maar in die waan) te posten. Het grapje nam enorm veel tijd in beslag en bijna ook de camera van Laura.
Zeer onvriendelijke mensen daar bij surpost.
Daarna op weg naar het hindoestaans bedevaartoord.
Dit bestaat uit een hindoestaanse tempel en een crematieplaats. In de tempel waren allemaal profeten in de vorm van beelden. De meeste waren geschonken en dat stond erbij.
Door middel van verering van de profeten hebben ze kans om in contact te komen met hun enige God.
Het cremeren betekent dat hun ziel makkelijk los kan komen van hun lichaam.
Er was die ochtend een dienst geweest en ze hadden allemaal zoetigheid gemaakt en dat werd uitgedeeld. Wij kregen ook ieder een zakje.
Van Cecilia hoorde ik 's avonds dat alles van melk en suiker gemaakt wordt.
Ik vond het wel lekker maar Laura had last van haar darmen en nam uit beleefdheid een klein stukje.
Een zakje heb ik aan de chauffeur gegeven die er erg blij mee was.

Om 3 uur werden Laura, Luc en Roland opgehaald door de taxi.

....en toen waren er nog maar twee!!!!!

Die twee zijn 's avonds bij een warung gaan eten, petjil, soatosoep en telo met kip.
Zijn jullie nu jaloers???
Op de terugweg werd de taxi aangehouden door een man die een zwaar gewonde vrouw bij zich had. Of we ze naar het ziekenhuis konden brengen. De chauffeur zette ons bij het appartement af en toen we uitstapten vroegen die twee om geld voor de dokter. Gerard gaf 20, maar dat was te weinig zeiden ze. Ze kregen 50 SRD.